سخن اول

به نسـیمی هـمه ی راه بـه هـم می ریـزد
               

                                          کـی دل سنگ تـو را آه بـه هـم می ریـزد

سنگ در بـرکه می انـدازم و می پنـدارم
                                                 

                                       با همـین سنـگ زدن مـاه بـه هـم می ریـزد

عـشق ، بـر شانـه ی هـم چـیدن چـندیـن سنـگ است
                                                                                    

                                          گـاه می مـاند و نـاگـاه به هم می ریـزد

آن چـه را عـقل بـه یـک عـمر به دست آورده است
                                           

                                    دل بـه یـک لحـظه ی کـوتـاه به هـم می ریزد

آه ! یـک روز هـمین آه تـو را مـی گـیرد

                                      گـاه یک کـوه به یـک کـاه بـه هـم می ریـزد